به قدری این حادثه زنده است که از میان تاریکی های حافظه ام روشن و پر فروغ مثل روز می درخشد . گویی دو ساعت پیش اتفاق افتاده ، هنوز در خانه اول حافظه ام باقی است .

رسول پرویزی

از کتاب شلور ای وصله دار

روز معلم مبارک

در یک چنین روزی یعنی درست روز12/اردیبهشت/1384 مصادف با روز معلم آخرین روز از آخرین سال تحصیلی بچه های پیش ریاضی دبیرستان پ بود .

این سال با اینکه سال بسیار سخت و غم انگیزی برایم بود با تمام خوبی ها و بدی هایش به پایان رسید .

سالی که ای کاش با من مهربانتر می بود .

در آن روز راس ساعت 45/10 برنامه امتحانی ترم دوم را در بین بچه های پیش ریاضی توزیع کردند ، و گفتند : بفرمایید بروید منزل به سلامت و این آخرین روز بود .

روزی که به نظر خوب بود روزی که همه گفتیم : راحت شدیم ........... ولی من در دل سوختم ، در دل سوختم و گریستم و ناله زدم که ای کاش این آخرین سال بیشتر و مهربانتر
 می بود .

پس از اندک زمان دلم برای جوجه گفتن های آیدا تنگ شد.

دلم به خاطر عشق پاک  الناز به خاطر کسی که به او حرفهای نا شایستی زده بود و او عاشقانه او را دوست می داشت تنگ شد.

دلم برای لوس بازی های آرزوتنگ شد .

دلم برای نصیحت ها و دلداری دادنها نیلوفر به الناز ، دلم برای زمانی که باهم از مدرسه تا خونه بودم
 تنگ شد . دلم برای نیلو خیلی تنگ شد .

دلم برای درس خواندن بهنوش تنگ شد .

دلم برای خندهای همراه با اشک شارونا تنگ شد .

دلم برای حرف زدنهای شیما تنگ شد.

دلم برای صبوری مهری در مقابله با آن بیماری سخت (ام اس) دلم  برای دل شیشه ایش تنگ شد .

و دلم برای سکوت سارا تنگ شد.

دلم برای با هم بودنمان تنگ شد .